Μετά τη δημοσίευση του άρθρου για τη συναισθηματική υπερφαγία γέμισε το inbox μου με ερωτήσεις για δίαιτες, τρόπους αντιμετώπισης συνεχούς τσιμπολογήματος ή/και βουλιμικών κρίσεων, κ.α. 🙂
Πολύ σύντομα, θα πω πως η ασπρόμαυρη νοοτροπία του να πρέπει να είμαστε τέλειοι ή να μετράμε θερμίδες μας οδηγεί σε μια λούπα βουλιμίας/δίαιτας που καταλήγει σε μια δυσλειτουργική σχέση αγάπης/μίσους με το φαγητό.
Το πρόβλημα δεν είναι το φαγητό. Η βουλιμία, το υπερβολικό βάρος, το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου και ένα σωρό άλλα θέματα είναι δάσκαλοι, όχι εχθροί. Η σχέση μας με το φαγητό μάς δίνει την ευκαιρία να εξετάσουμε τη σχέση μας με τον εαυτό μας, την αίσθηση της αξίας μας, ποιοι πιστεύουμε ότι είμαστε, τι νιώθουμε ότι αξίζουμε και πώς εμφανιζόμαστε καθημερινά σε αυτό το σώμα στην όμορφη ζωή που μας έχει δοθεί.
Η πιο σημαντική πτυχή της δημιουργίας και διατήρησης μιας υγιούς σχέσης με το φαγητό είναι η ευαισθητοποίηση για τις σκέψεις και τις συμπεριφορές μας σχετικά με το φαγητό – να υπάρχει δηλαδή ενσυνειδητότητα για τα νοητικά, συναισθηματικά και συμπεριφορικά μοτίβα μας που θα μας οδηγήσει και σε μια πιο ενσυνείδητη και ισορροπημένη διατροφή.
Με αγάπη!
